Mijn eerste 3,5 week zit erop!

Mijn eerste maand (wow, ik zit hier al bijna een maand!) zit er al bijna op. Voordat ik losbarst over hoe mijn leven er hier uitziet, zal ik eerst nog even kort vertellen hoe ik hier in Königsleiten terechtgekomen ben.
2 februari was de heuglijke dag dat ik na 4,5 jaar bloed, zweet en een heleboel tranen ein-de-lijk mijn bachelor afsloot. Dat deze dag met terugwerkende kracht gelukkig was, maakt dan niet eens meer uit (het cijfer kreeg ik pas twee weken later, pas toen kon er echt gefeest worden). Maar goed, wat doe je na je bachelor als je pas verder kunt met je master halverwege april? Juist, dan moet je op zoek naar een zinnige invulling van je vrije tijd. Ik wilde graag wat doen, want stilzitten kan ik niet. Nadat ik mezelf eerste een weekje vakantie gegund had, ben ik op zoek gegaan naar werk. Het bleek nog helemaal niet makkelijk om een tijdelijk fulltime dienstverband ergens te vinden. Sterker nog, na een week lang solliciteren op allerlei dingen kwam het me m’n neus uit. Ondertussen richtte ik m’n pijlen al een beetje op Oostenrijk in de hoop daar seizoenswerk te vinden tot het einde van het winterseizoen. Ik had in Saalbach op een horecafunctie gesolliciteerd en dat leek aanvankelijk wat te worden. Toen ik de manager eenmaal aan de telefoon had, bleek dat ze toch echt op zoek waren naar iemand met ervaring en dat heb ik niet. Bummerrrrrr. Even tussen haakjes: dat had ik heel duidelijk in de mail gezet, maar goed. Op naar de volgende sollicitatie! De volgende dag besloot ik maar in de bieb door te brengen, dan was ik in ieder geval omringd door mensen. Mijn huisgenoten hebben overdag natuurlijk wel gewoon van alles te doen, ik zat daar maar in m’n eentje op zoek naar werk > niet heel motiverend.
In de bieb aangekomen ben ik op aanraden van moeders - waarvoor dank – markplaats af gaan speuren. Zij had wat gezien op www.werkeninoostenrijk.nl en ook een aantal advertenties op marktplaats. Uiteindelijk zag ik een advertentie in het Nederlands van de skischool waar ik nu werk. Donderdag had ik per mail gevraagd of ze nog skileraren zochten, zaterdag had ik een baan, en woensdagochtend zat ik in de trein naar Innsbruck! Dat ging dus allemaal reuzesnel. Eigenlijk iets te snel om chill m’n spullen in te pakken en rustig alle benodigde spullen in te slaan maar dat mocht de pret niet drukken. Uiteindelijk vond ik toch nog wat thermo onderkleding zodat ik het seizoen goed door kon komen. In Nederland loopt de wintersportspullenverkoop halverwege februari wel een beetje op z’n eind, dus dat was wel even stressen.
Eenmaal aangekomen na een lichtelijk stressvolle treinreis werd ik door twee collega’s opgehaald in Wörgl en reden we naar Königsleiten. Ik heb de eerste twee weken op een kwartiertje rijden van de school gewoond, omdat er nog geen plek was in het lerarenhuis. Daar deelde ik een kamer met Nicole. Wat een leuke weken waren dat! Ik heb mezelf volledig laten onderdompelen in het skilerarenleven: elke dag naar de après ski en lekker feesten, daarna wat eten en om tien uur slapen omdat de volgende dag de wekker weer om zeven uur rinkelt. Ontbijten, aankleden, spullen pakken en om kwart voor acht naar Königsleiten rijden. Even snel een kop koffie, skischoenen aantrekken en ski’s pakken, de bespreking en hop, Kinderland opbouwen en vervolgens van 10-12 skiles geven. Vervolgens lunchen met de kinderen (bijna elke dag patat, jee) en weer skiles geven van 13-15 uur. Dan is de dag alweer voorbij, ruim ik samen met m’n collega’s alles op, doen we de administratie en dan zijn we vrij. Soms duik ik even mee met ze de kroeg in, maar nu ik dichtbij de kroeg woon en niet meer afhankelijk ben van de auto die terugrijd kan ik lekker m’n eigen plan trekken. Dan ga ik vaak gewoon niet en chill ik even met m’n kamergenootje Bo, gezellig!
Verder zien de meeste dagen er hier hetzelfde uit: om half 8 sta ik op en volgt de hele riedel zoals hierboven al beschreven. Af en toe even lekker naar de apres ski om de skileraar uit te hangen, maar heel vaak ook niet. Vaak gaan we in ons pak naar de kroeg, want dan krijg je korting: 33cl bier voor 2,50. Wat ik wel echt sick vind, is dat iedereen naar de skileraren kijkt, iedereen doet aardig tegen je, wil wat van je en sjanst met je als je lekker los staat te gaan op de populairste apres ski hitjes. (Die hier overigens al 4 jaar onafgebroken gedraaid worden, maar okee.) Natuurlijk gaat het pas echt los wanneer ook de skileraren op de bar en tafels gaan dansen, je bent immers altijd een voorbeeld :P. En elke dag tegen 6 óf 7 uur hoor je Angels van Robbie Williams uit de Shirm knallen. Je hoeft niet eens te kijken hoe laat het dan is, want dat weet je gewoon als je Angels hoort!
Tot zover de algemene aspecten van het leven hier, nu nog even wat over m’n werk! De eerste week had ik echt een superleuke groep kinderen die het erg snel oppikten allemaal. Daarmee gingen we na twee dagen naar het Kinderland op de oefenpiste, en de volgende dag met de sleeplift op de echte piste (het stuk ernaast). Aan het eind van de week was ik zo trots als een pauw, op MIJN KINDJES! Man, wat hadden ze veel geleerd in een week tijd en wat hebben we een lol gehad samen. Vera wilde ik wel mee naar huis nemen en een bijdehand kind als Kylian past ook helemaal in mijn straatje. Bezorgde Carice die zich zorgen maakte over dat Bas nooit wat at tijdens de lunch, ik zal ze niet snel vergeten. Ik heb me kapot gelachen soms, maar ook gruwelijk geërgerd af en toe als er weer eens een niet luisterde voor de 100e keer of écht niet ging stoppen met huilen. Dan laat ik ze soms maar gewoon even, wanneer ze merken dat hun ouders niet komen wanneer ze huilen houden ze vanzelf wel op. Heel streng doch rechtvaardig zijn, werkt vaak ook. Heb ik gemerkt, en ik word er goed in. Boos worden doe ik niet meer, onderhandelen ben ik inmiddels een koning in. Snoep doet wonderen en vrolijk doen ook al sta je op springen, loont. Vorige week was ook een memorabele week: toen had ik een kindje dat een beetje lui was. Hij wilde maar geen pizzapunt maken en ik werd er helemaal gek van, ik wist dat hij het kon! Maar hij deed. Het. Niet. Mijn geduld en dat van mijn collega werd ernstig op de proef gesteld… Toen we aan het eind van de week op de echte blauwe piste stonden en ik hem tussen mijn benen mee moest nemen, had ik het op een gegeven moment helemaal gehad. Ik had hem uitgelegd dat ik achteruit ging skien en dat als hij geen pizzapunt deed, hij heeeel hard naar beneden zou gaan en dan keihard zou vallen. Het kindje keek me aan alsof ie het in Keulen hoorde donderen (okee, ik was ook best een beetje boos). Toen we vervolgens naar beneden gingen en hij nog geen pizzapunt maakte, heb ik hem losgelaten en is hij inderdaad ongelooflijk hard gevallen, man, wat ging hij met een rotgang die berg af! Hij kwam tot stilstand en was helemaal beduusd. Ski’s waren uit, en bedremmeld zat hij daar. Ik ben pedagogisch verantwoord op ooghoogte voor hem gaan zitten en hem uitgelegd dat dit dan gebeurt. Na de volgende lift skiede hij eindelijk in een pizzapunt en maakte hij bochtjes! Moraal van het verhaal: sommige kinderen zijn lui en hebben af en toe een harde leerschool nodig.
Deze week had ik weer een leuke groep kindjes, waarvan ik sommige wel mee naar huis had willen nemen. Floris met z’n rode krullen vond het altijd erg gezellig met Bo en mij. Tijdens de lunchpauze donderdag speelden Floor en Floris zo gezellig met elkaar dat wij letterlijk geen kind aan ze hadden. Hadden wij ook eens echte rust tijdens onze pauze, haha! Een uitzondering.
Goed, ik vind dat ik nu wel aan het eind gekomen ben van mijn eerste blogje. Ik hoop dat jullie een beetje een beeld hebben van hoe mijn leven er hier in Oostenrijk uitziet!
Tot slot nog een paar quotes van kinderen of ouders:
Rozemarijn: “Kylian, loop je even door bij de lift?”
Kylian (4 jaar oud), met een ondeugende blik: “Ik kan niet heksen!”

Floris, toen we tijdens de lunchpauze even naar de wc gingen met ze:
“Mijn moeder zegt dat plassen zonde van de tijd is.” Moeders bedoelde ermee dat hij voor skiles altijd naar de wc moet, zodat hij tijdens de les niet hoeft. Tijdens de lunchpauze echter, neem je ze verplicht mee naar de wc.

Nog één van Floris en z’n papa:
De papa van Floris vertelt dat Floris vroeg wanneer ze nou toch naar het sprookjesbos gingen. Floris zegt: “we waren niet in het sprookjesbos, want er was alleen maar spongebob en die is niet echt.”
Papa Floris: “Nou Floris, je bent toch de hele dag in het sprookjesbos, want er waren toch twee heksen?” Hiermee doelend op Bo en mij… :P

Nog een wc quote van Floor: “Juf, ik moet poepen!”
Rozemarijn: “ Ben je al klaar?”
Floor, triomfantelijk: “Ja! Ik ging plassen en poepen tegelijk!”
Ondertussen hoor ik Bo en Floris (in het hokje naast ons) keihard lachen en kan ik zelf ook m’n lachen niet meer inhouden. Onderbroekenlol met kinderen van 4, geweldig.

Grüsgott!